Fred Janssen sliep. Dagobert Bijleveld schudde hem heen en weer. Ongeduldig. Er viel geen tijd meer te verliezen. Ze moesten pakken wat ze nog pakken konden. Dit ging helemaal verkeerd. Schorsing. Was die Turlings nou helemaal gek geworden.
'Janssen, wakker worden man. Het is klaarlichte dag, verdorie.'
Vanonder het dekbed klonk een zacht gekreun. Even maar, daarna heerste weer complete rust.
'Janssen!' Dagobert trok aan het dekbed en gooide het opzij. Fred Janssen lag naakt in foetushouding op het matras. Zijn ogen waren gesloten. Op een stoel vond Dagobert een ochtendjas die hij Fred toewierp.
'Kom op nou, je traineert het onderzoek. Trek aan. Ik moet je dingen vragen. En ik heb haast.'
Uiterst langzaam, alsof hij een bejaarde man was, kwam Fred overeind. Zijn blik was weinig fris. Hij leek dodelijk vermoeid.
'Moet je koffie, word je daar wakker van, goeie sterke koffie?' Dagobert stond gebogen boven het blote kwetsbare mannenlijf dat eindelijk in zitstand kwam. 'Of heb je meer aan een koud washandje. Zal ik dat halen. Badkamer?'
Fred schudde zijn hoofd, terwijl hij zich in de ochtendjas wurmde. Met lodderige ogen nam hij Dagobert op.
'Jullie weten van geen ophouden, hè?' Hij sprak tergend traag. Slikte na ieder woord. Hij schudde zijn hoofd. 'Maar Martha vinden, ho maar.' Hij liet zich achterovervallen in het kussen. Alsof hij al zijn krachten had verspeeld met die ene zin.
Dagobert nam plaats op het voeteneind en zuchtte diep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten