Op station Lyon was de trein ook weer volgestroomd. Op stoel 114, gangkant, nam een oudere heer plaats, aan zijn Telegraaf te zien met de Nederlandse nationaliteit. Ze keken elkaar even aan voor hij plaatsnam en knikten elkaar toe. Zolang ze niets zei, kon ze voor Frans doorgaan. Maar toen hij vroeg 'Allez vous a Marseille aussi?' beantwoordde ze de vraag onomwonden met een helder klinkend 'ja'. Ze had in geen weken Nederlands gesproken, zelfs dat ene bevestigende woordje klonk onwennig. Het bleek meer dan voldoende om het ijs te breken. Ook de man zat duidelijk verlegen om een praatje in zijn moerstaal.
'Dan zit u met mij opgescheept tot Marseille. Zin in een krant? Nou ja, krant, 't is dat er geen andere Nederlandse kranten verkrijgbaar waren, want dit is eigenlijk één grote bron van ergernis.' Hij sloeg tegen het papier. 'Sensatie, sensatie, sensatie. U houdt er vast ook niet van, u ziet er intelligent uit.'
'U bedoelt dat de Telegraaf voor domme mensen is.' Ze zei het met een lach, de lach waarmee ze mannen om haar vinger wond. Die kwam als vanzelf, bij sommige mannen, ze was zich er pas van bewust als hij eenmaal op haar gezicht lag en de reactie van de mannen zag. Hij lachte terug.
'U bent niet alleen intelligent, u bent ook knap. Dat heb ik weer, aangenaam reisgezelschap op weg naar Marseille.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten