Toen alles achter de rug was, zakte Anna in een diepe droomloze slaap. Door de openstaande balkondeuren blies een zwoel briesje dat de glasgordijnen spookachtig liet bewegen. In de verte klonk verkeerslawaai, een bescheiden ruis, dat met een beetje fantasie het geluid van de branding kon voorstellen. Het werd niet opgemerkt door Theo die op zijn rug naar het plafond staarde. Hij was loom, maar kon toch de slaap niet vatten. Hij sliep nooit lang. Wat dat betreft waren dure hotelkamers met heerlijke bedden weggegooid geld.
Hij stond op, trok de witte badjas aan en liep met zijn telefoon naar buiten. Het was bijna twaalf uur. Hij kon Benny nog zonder problemen bellen. Die ging niet voor tweeën naar bed. Tot zijn ergernis stuitte hij op de voicemail.
'Theo hier, Benny. Zuid-Frankrijk, Côte d'Azur. Alles is volgens plan verlopen. Ze ligt te maffen. In mijn bed om precies te zijn. Heb ik in elk geval die weddenschap gewonnen, hahaha. Laat me weten wat de volgende stap is. Voorlopig heb ik het naar mijn zin. Tot horens.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten