De trein naderde Lyon. Mensen begonnen haastig eigendommen bij elkaar te rapen voor in de handbagage. Bij de uitgang wachtten koffers, al dan niet op wieltjes, maar zonder uitzondering kolossaal. Een zwoele vrouwenstem kondigde in accentloos Frans het komende station aan. Mesdames et messieurs... Het remmen werd ingezet. Reizigers op weg naar buiten, wuifden heen en weer als zonnebloemen in de wind toen de trein tot stilstand kwam.
De vrouw op stoel 113, raamkant, klikte haar handtas open en haalde een zakspiegeltje tevoorschijn. Ze constateerde wederom dat ze een aardig kleurtje had opgelopen de afgelopen weken. Haar Parijse hotelkamer was luxe geweest. Het balkon op de zuidwestkant had ze veelvuldig benut. Als dit de opmaat was naar de rest van haar leven, dan stond haar nog wat te wachten.
Wat in Marseille in elk geval wachtte was een rode Mini Countryman uit de Knockout Edition. Een huurwagentje voorlopig, maar het eigen exemplaar zou niet lang op zich laten wachten. God, wat had ze daar zin in. Hoelang had ze niet rond moeten tuffen in die tweedehands Opel Astra?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten