In het toilet stond een tafeltje afgeladen met stenen Boedhabeelden in allerlei afmetingen. De hobby van de eigenaar van het restaurant? Anna zocht een handzaam exemplaar uit, woog hem in haar hand en stopte hem in haar tas. Hij was zeker drie kilo. Je kon er een aardige klap mee verkopen. Je kon er iemand, als je dat wilde, hartstikke mee dood slaan. Was een pistool niet handiger? Met dit brok steen moest je direct en goed toeslaan. Met een pistool kon je van een afstandje dreigen. En je kon er je tegenstander mee verwonden. Iemand met een Boedhabeeld een klap tegen bijvoorbeeld zijn arm geven was ingewikkeld. Je moest dichtbij komen, wat niet zonder gevaar was. Met een harde klap kon je een misschien een onderarm breken. Een bovenarm was alweer ingewikkelder. Maar als je klap niet hard genoeg was, bleef de schade misschien beperkt tot een blauwe plek. Je kon van een afstandje gooien, maar wat daarvan het effect zou zijn, was uitermate onzeker.
Anna koos voor beide: een breed arsenaal aan wapens, het beeldje én het pistool. Het pistool pakken kon niet ingewikkeld zijn. Theo zat met zijn rug naar haar toe toen ze het terras op liep. Zijn colbertje was van de stoelleuning gegleden, misschien wel door het zware pistool, en lag op de tegels. Ze bukte zich en trok het jasje naar zich toe. Theo had niets door. Hij dronk nog steeds wijn. Het jasje was te licht om iets zwaars in de zakken te hebben. Anna keek onder de stoel. Was het pistool er misschien uit gevallen?
'Doe geen moeite, Anna, ik heb dat ding hier tussen mijn benen.' Theo nam niet eens de moeite zich om te draaien. Anna zag zijn kale kruin en dacht eraan hoe ze er met kracht een Boedhabeeld op zou kunnen laten landen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten