Het werd een blauwe Mini met krassen en butsen.
'Ik zou er geen genoegen mee nemen.' Theo had ongetwijfeld gelijk, maar Anna had geen zin in gedoe. Het was een stoer wagentje, een beetje beschadigd, maar volgens de verhuurder - een man in een pak - technisch in perfecte staat.
'Geloof nooit mannen in pak, Anna, zeker geen Franse mannen in pak.' Theo liet zijn afkeuring duidelijk blijken door letterlijk overal, op elke kras en deuk, zijn vinger te leggen. Hij was zeker vergeten dat hij zelf een pak droeg.
'It's only the outside,' riep de Fransman verontwaardigd, 'it rides very okay.'
'O yes?' Theo ging vlak voor de Fransman staan, intimiderend dicht op. Dus hij was niet altijd vrolijk en aardig. 'And when she brings it back, you will charge her for the damage.'
'No, no, no,' sputterde de verhuurder. 'We make a note of the damage. So we will know what is allready wrong.' Hij probeerde langs Theo's schouder oogcontact te maken met Anna.
'Laat maar, Theo, ik vul dat formulier wel in.' Ze zuchtte nog net niet toen ze het zei, maar het voelde alsof ze een partner terechtwees met wie ze al jaren samen was. Huwelijksidioom, zoals dat bij stellen ontstaat die jaren bij elkaar zijn. Theo's antwoord sloot daar naadloos bij aan.
'Dan moet je het zelf maar weten.' Volkomen passend bij de situatie haalde hij zijn schouders op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten