'Ik doe wat jij zegt, Theo, ik was helemaal niets van plan. Niet nodig zo agressief te doen. En doe dat ding weg. Straks gebeuren er nog ongelukken.' Ze had haar stem onder controle. Het klonk zelfs vriendelijk wat ze zei. Ze ontspande, zeker toen ze zag dat haar woorden effect leken te hebben. Althans, de loop van het pistool zakte omlaag. Als Theo nu de trekker over zou halen, hoewel niets daarop wees, zou hij een gat in het parket schieten.
'Kom even rustig op het bed zitten. Wat kan je gebeuren met een vrouw in haar ondergoed?' Theo nam plaats. Het pistool nog steeds in de hand, maar steeds minder met een bewust plan. Zoals iemand zijn kopje vast blijft houden ook al is de koffie allang opgedronken. Hij zei niets, hij keek alleen, maar de ernstige trekken die hij eerder vertoonde, waren verdwenen.
'Ik denk, Theo, dat wij wel tot een deal kunnen komen. Laten we alles even rustig op een rijtje zetten'
'Wat bedoel je?' Er klonk argwaan in zijn stem. Toch bood de vraag alleen al perspectief.
'Als het om geld gaat, Theo, dan moeten we eruit kunnen komen. Ik kan je meer betalen dan die losers in Nederland. Veel meer.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten