Bijzonder hoe eenvoudig nieuwsgierigheid winnen kan van slaperigheid. Hoe groot de slaap ook is, het idee dingen te missen van het leven dat parallel daaraan gewoon doorgaat, blijkt sterker. Toen de telefoon van Theo voor de tweede keer zoemde binnen een halve minuut, kon Anna de verleiding niet weerstaan. Ze kroop naar de andere kant van het bed en boog zich over het apparaat. Op het beeldscherm prijkte slechts een voornaam: Benny. Wie noemde zich nu Benny? Anna kende een strandpaviljoen met de naam Benny's Beach. Dat verdiende geen schoonheidsprijs, maar het allitereerde lekker en je onthield het makkelijk. Maar welk mens, welke man liet zich Benny noemen? Ben, oké, dat kon er net mee door, maar Benny... Een naam die je associeerde met louche praktijken. Het helen van gestolen koper, het omkatten van auto's, het bedreigen en chanteren van winkeliers, dat soort zaken. Mannetjes met een verleden als kruimeldief of veelpleger. Die zich opgewerkt hadden in het circuit. Benny. Heette die engerd die klusjes deed voor die corrupte politieman geen Benny? Die met dat hoge stemmetje? Met die maat van 'm, Richard, Richard the Knife. Wat een losers.
'Hé, niet doen.' Met een handdoek om zijn middel geslagen stond Theo in de deuropening van de badkamer. In drie driftige stappen was hij bij het bed en trok de telefoon onder Anna's neus vandaan. 'Dat kun je niet maken. Andermans telefoons zijn privéterrein.' Hij klonk boos. Wat een driftkikker dacht Anna.
'Gisteravond deed je anders niet zo moeilijk over het betreden van privéterrein, Theo, en dan heb ik het niet over mijn telefoon.' Ze trok plagerig aan zijn handdoek. 'Is die Benny opeens belangrijker dan ik?'
Theo reageerde met een kwaad gezicht en dook met zijn telefoon terug de badkamer in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten