Hij had zijn hand uitgestoken en zij had hem geschud. Wel een beetje formeel, dacht ze, je voorstellen aan iemand naast wie je maar even in de trein zou zitten. Maar hij was vriendelijk. Theo heette hij, zijn achternaam ging verloren in het lawaai van een passerende trein. Het uitspreken van haar eigen, nieuwe naam, voelde onwennig. Anna Zeven. Jammer dat ze geen inspraak had gehad bij het bepalen van die naam. Het deed haar denken aan een jongerenboek met de titel 'Boy 7' dat ze in de bibliotheek had zien liggen. Vast een spannende roman. Op de voorkant stond een jongen van wie je het gezicht niet kon onderscheiden en met een capuchon over zijn hoofd. Zo was het bij haar ook: haar nieuwe naam en haar veranderde uiterlijk hadden haar echte identiteit onherkenbaar gemaakt. Theo sprak met Anna, een blonde vrouw met krullen, die hooguit 38 leek.
'En ben je onderweg naar je vakantiebestemming, Anna?' De royale treinstoel bood zoveel ruimte dat Theo zich eenvoudig naar haar toe kun draaien. Zijn ogen kropen over haar lichaam, maar dat hinderde haar niet. Ze lachte opnieuw, onafgebroken eigenlijk. Dat riep Theo in haar op. Ze kon het niet tegenhouden. Wat moest hij niet van haar denken. Ach wat, hij dacht maar wat ie wilde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten