Ondanks zijn nieuwsgierig- en opdringerigheid vond Anna Zeven Theo aangenaam gezelschap. De reis met de TGV, die toch al snel reed, ging ongemerkt voorbij, terwijl Theo en Anna koutten over de geneugten des levens. Over Zuid-Frankrijk ging het en alles wat daarmee samenhing: de wijn, het fraaie landschap, het stedelijk schoon, de zon, de zee en niet te vergeten de Fransen. Die akelige Fransen.
'Frankrijk is mooi,' zei Theo, 'alleen jammer van die Fransen.' Hij lachte luid om zijn belegen grapje en Anna lachte mee. Ze werd vrolijk van zijn vrolijkheid. Hij was zeker 20 jaar ouder dan zij, maar hij mocht er zijn. Roger Moore, daar deed hij haar aan denken, en dan in zijn James Bond-tijd. Oké, ietsje ouder.
De trein reed niet meer op topsnelheid. Ze hadden de voorsteden van Marseille bereikt. Beiden keken zwijgend uit het raam. Hun spontane ontmoeting liep ten einde.
'En waar haal je die huurauto?'
Anna opende haar handtas, haalde de brief met de huurgegevens tevoorschijn en noemde de straat. Het moest naast het station zijn.
'Ben ik onbescheiden als ik je om een lift vraag?' Theo deed zijn best haar zo lief mogelijk aan te kijken. Het was aandoenlijk.
'Oké,' zei ze. Daar had ze het bij kunnen laten. Waarom ze dan ook nog 'gezellig' zei?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten