Het was een bizarre openbaring: met Sjaak was het allemaal amateuristisch geklooi geweest waarvan ze jarenlang gedacht had dat het zo hoorde. Het was alsof de zon opnieuw was doorgebroken, maar nu goed. Laura had zich uiteindelijk met ongekend doorzettingsvermogen uit het bed laten rollen. De auto moest naar de garage. De realiteit diende zich altijd zo triviaal aan. Afspraken, tijd, kapotte uitlaten, reparaties. Zo ordinair. Ze kon zich niet bedwingen het dekbed weg te slaan om nog een keer naar Taco te kijken. Hij lag op zijn buik, diep in slaap. Op zijn rug en billen zaten schrammen. Haar nagels!Tijdens het koud afdouchen en aankleden was er maar een gedachte die haar beheerste: nooit meer loslaten. Die jongen was haar leven binnengerold als een godsgeschenk dat ze niet mocht weigeren. Ze wist zijn naam, hij maakte een verwarde indruk en ze wist nu waartoe hij in staat was tussen de lakens. Meer informatie had ze voorlopig niet nodig. Hij had een zorgzame hand nodig van een oudere vrouw, een iets oudere vrouw. Zoiets als zij.
Terwijl haar hart onophoudelijk vreugdesprongetjes maakte, reed ze de jeep naar de garage. De uitlaat maakte nog meer lawaai dan anders. Het ding moest zo snel mogelijk gemaakt worden. Ze zou erop wachten en daarna zo snel mogelijk terugkeren naar huis.
En vanmiddag Sjaak halen op Schiphol? Hij kon haar rug op. Ze zette de jeep aan de kant en tikte een sms'je: Sjaak, kan niet naar Schiphol komen. Geluk van mijn leven gevonden. Treinen gaan 5 over of 5 over half. Liefs L. Ze bedacht zich, haalde 'liefs' weg en drukte op verzenden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten