'Wanneer krijgen we eigenlijk uitbetaald?' had Alain gevraagd. Typisch Alain, dat zeurderige, hoewel de rest het natuurlijk ook best wilde weten.
De ronselaar zweeg eerst, duidelijk geïrriteerd. Daar konden ze begrip voor opbrengen. Alain kon zo drammen.
'Jullie hebben verdomme nog geen klap uitgevoerd! Maak je niet druk, die centen komen echt wel. Maar eerst aan de slag zou ik zeggen. De nacht is nog jong.'
'Zo onredelijk is dat toch niet.' Alain keek de auto rond op zoek naar steunbetuigingen.
De ronselaar trapte flink op de rem. 'Nou moet je 'ns goed luisteren, ouwe, je doet mee of je doet niet mee. Als je kiest voor dat laatste, dan kun je nu uitstappen. Niemand die je tegenhoudt.'
Claude Cantakki legde sussend zijn hand op Alains schouder. 'Laat maar, Alain, het komt wel goed, geen zorgen.'
Ze reden door het havengebied. Eerst door de grote havens die ze zo goed kenden van hun jarenlange werkzaamheden. Grote kranen en containers beheersten het beeld.
Al ras kwamen ze in het achterafgebied. Waar onbekende schepen laadden en losten, schepen met ladingen waarvan zelfs het douanepersoneel geen weet had. Of waarvan ze wel wisten, maar een oogje dichknepen als er een envelopje met het een of ander in ruil kwam.
'La Mouette Algérien' was een groot oud schip. Het lag er donker bij. Op de kade stonden een zestal bestelbussen. De ronselaars zette zijn busje ernaast. Uit het dashboardkastje haalde hij een bruine envelop die hij openmaakte en aan Eddy overhandigde.
'Zo, heren, het werk kan beginnen. Voor ieder zit er een autosleutel in de envelop. In de auto ligt een distributielijst. Zodra je volgeladen bent ga je rijden.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten