Paul Sachet voorzag hoe dan ook problemen nu hij met die vrouw, die Anna, opgezadeld zat. Hij verwachtte elk ogenblik een achtervolger in zijn spiegel. En mocht dat niet het geval zijn, dan was dat mens gewoon een blok aan zijn been. Hij had nog één adres te gaan en daarna moest hij nog terugrijden naar Marseille. Hij had gehoopt zeven uur thuis te zijn, maar acht uur was een realistischer tijdstip. Als hij haar kon dumpen in Digne-les-Bains zou dat mooi zijn. Wat hield hem tegen?
'Ik dump eh zet je af in Digne, oké. Ik ben onderweg naar een laatste adres en ik moet naar Marseille.'
'Luister, ik moet dringend naar Artignosc-sur-Verdon. Je komt er praktisch langs.'
'Nee, sorry, dat gaat niet lukken. Ik moet op tijd...'
'Het ligt op je route, kom op.' Die Anna was een vasthoudertje en ze was niet van plan los te laten. 'Ik zal je rijkelijk belonen. Hoeveel wil je hebben. 100 euro? 200?'
Pauls schudde zijn hoofd. Maar van binnen begon het al te malen. Als ze 200 bood, zou ze dan misschien ook 300 euro bieden, of 400?
'Toe, Paul.'
'Luister, voor 500 euro wil ik het doen. Maar verder geen gezeik, oké.' Hij keek zenuwachtig opzij. Ze knikte makkelijker dan hij verwacht had. 500 euro, wow, plus het bedrag dat hij met de sigaretten zou verdienen. Hij zou op weg naar huis een bos bloemen kopen voor Claire. Hij zou haar uit eten meenemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten