Paul Sachet had onder andere een afgelegen huis bij Digne-les-Bains op de lijst staan. Het werd al een beetje licht toen hij de villa eindelijk vond op een kale heuvel met zicht op de donkere rivier in het dal. Gelukkig kon hij een groot aantal pakketten kwijt op dat adres. De procedure van afhandelen op ieder afleveradres was simpel: overal stond een auto met op de achteruit een rode stikker. De achterkleppen van die auto's waren open. In elke achterbak lag een deken. Daaronder moest het pakket worden neergelegd. Een kind kon de was doen.
Paul betrapte zichzelf op fluiten, vanwege het vroege ochtenduur zachtjes, maar toch, hij was gaandeweg de klus ontspannen geraakt. Daar reed hij, door de nacht, eigen baas. Zo voelde het. Wat had hij al die jaren stom staan ploeteren voor een hongerloontje. Terwijl de hoge heren rond reden in Audi's en Mercedessen. Nu croste hijzelf rond, helaas niet in een dure slee, maar toch. Er zat een goede radio in. Ze draaiden goeie muziek. Nooit geweten dat er 's nachts zulke lekkere muziek werd gedraaid. Normaal sliep hij op dit tijdstip. Maar wat was nog normaal. Hij was werkloos en reed nu rond om eerlijk zijn brood te verdienen. Nou ja, eerlijk, hij kon in elk geval niet benoemen wat er niet klopte aan het rondbrengen van sigaretten. Mensen rookten nu eenmaal. En als die 's nachts rondgebracht moesten worden, waarom niet? Daar zat hij niet mee. Claire zijn vrouw zat ermee, althans ze deed een beetje moeilijk. Maar wanneer deed zij nou makkelijk?
Hij keerde de auto om het erf weer af te rijden. Een eerste zonnestraal prikte net over een heuvel in de verte. Een kort moment, nog geen seconde, verblindde dat straaltje. Misschien was het daardoor dat hij de persoon rechts van de auto niet had zien naderen. Net toen Paul optrok, werd het portier opengetrokken en sprong iemand naar binnen. Een vrouw.
'Rijden,' siste ze, 'gassen.'
Paul was zo verbijsterd dat hij het gaspedaal diep indrukte. Grind spatte op en een stofwolk woei omhoog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten