'Jij laat je altijd van alles op de mouw spelden' was ook zo'n gevleugelde uitdrukking van zijn vrouw Claire. Nee, ze had Paul niet hoog staan, dat was helder. Het was niet duidelijk of Anna Zeven hem voor mal hield, maar op de een of andere manier geloofde hij die vrouw. Wat ze ook bedoelde, want dat begreep hij niet helemaal. Gelukkig begreep ze zelf ook dat enige uitleg onontbeerlijk was.
'Ik sta aan het hoofd van dat smokkelsyndicaat waarvoor jij vannacht op pad bent geweest. Ik ben openhartig tegen je, omdat je mij hebt gered. Je hebt goed gekozen, ik zal je daarvoor belonen. De lui die mij hadden ontvoerd waren uit op mijn geld en mijn positie. Maar zo simpel is dat niet.'
'Smokkelsyndicaat?'
'Ja, sigarettensmokkel. Dat is goeie business tegenwoordig met die hoge accijnzen. Toevoer vanuit Algerije, Afrikaanse makelij, neppers, nep-Camel, nep-Marlboro en nep-Gauloise natuurlijk, speciaal voor de Franse markt.'
Paul was met stomheid geslagen. Hij reed zwijgend de auto door de heuvels. Het voelde toch anders dan daarvoor. Het was of hij was gepromoveerd tot chauffeur van een hoogwaardigheidsbekleder. Hij keek af en toe steels opzij. Een belangrijke dame in een slobberig joggingpak.
'Hebben ze u slecht behandeld?' Dat getutoyeer voelde opeens wat ongemakkelijk. Ze scheen hem niet gehoord te hebben. Ze beantwoordde in elk geval de vraag niet. Ze gaf aanwijzingen voor het rijden van de route.
Opeens zei ze: 'Je werkt nu voor mij, Paul, ik zal je royaal belonen. Maar er kleven wel gevaren aan.' Ze keek naar hem. 'Ben je bang uitgevallen?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten