Opeens was hij weer alleen, de potloodventer van de Eindelooze Boschjes. In de verte zag hij de achterlichten van de jeep verdwijnen. Het was nu praktisch licht. De zon hing roodgloeiend boven de horizon. Hij hurkte neer op het strandje. In het zand was het spoor te zien van de jongen die hij uit het water had getrokken. Hij had hier een mensenleven gered en niemand wist ervan. Hij stond bekend als exhibitionist en de carrièreswitch naar mensenredder was een ingewikkelde. Zelfs hijzelf moest wennen aan het idee. Hij wiebelde zachtjes heen en weer op zijn hurken. Met zijn wijsvinger schreef hij in het zand. Mensenredder. Voor de volledigheid zette hij er een uitroepteken achter.
Toen hij uitkeek over het water viel zijn oog op een bruin pakket even verderop. Vreemd dat hij dat niet eerder had gezien. Voordat hij zich ertoe kon bewegen te gaan kijken wat het was, bleef hij ernaar kijken. Een pakket was het niet, geen doos of zo, geen voorwerp in bruin pakpapier. Het leek wel een tas. Het was een tas. Een soort schooltas. Zo een, met van die metalen sluitingen, had hij ook gehad op de middelbare school. Iedereen had een pukkel gehad of een rugzak, maar hij had zo'n ouderwetse schooltas. Dat was al genoeg reden geweest hem buiten te sluiten. Hoe hij geworden was, had zijn oorsprong in het verleden.
Hij veerde overeind en sjorde de ceintuur van de regenjas nog eens stevig vast. Het was een tas inderdaad, een bruine schooltas. De sloten klikten soepel open. Hij keek naar binnen en vond een schriftje met aantekeningen in een kriebelig handschrift, een paar pennen en een tablet. Geen iPad, maar zo'n ding van een B-merk. Was die knul een journalist?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten