Het handgemeen had al tijdenlang in de lucht gehangen. Nu was het dan zover. Links arriveerde wachtmeester Jacobi gesticulerend en schreeuwend op zijn fiets. Van rechts sprong Dagobert Bijleveld naar voren. Enkele passen verderop hield Elly Sprenkelbach-Meijer stagiair Taco Stutterheim in haar armen. Met veel lawaai vloog een vliegtuig van AirFrance over die de landing had ingezet. Binnen vroeg Edwin Soepboer toestemming om het toilet te bezoeken.
Jacobi zag Bijleveld wel naderen, maar de vuist die hem pijnlijk op de bovenarm trof, had hij niet voorzien. De stomp bracht hem zodanig uit evenwicht dat hij met fiets en al tegen het asfalt sloeg. Het mocht een wonder heten dat hij weer zo snel overeind stond, vloekend en tierend. Het voorwiel van zijn fiets draaide doelloos rond.
Taco en Elly kwamen los uit hun omhelzing en keken geschrokken om. Ze zagen Bijleveld Jacobi bij de revers van zijn jas pakken en met kracht naar voren sleuren. De wankele positie van Jacobi werd verder ondergraven door een eenvoudig pootje lichten van Bijleveld. De wachtmeester was eigenlijk geen partij voor de getrainde Bijleveld. De woede die in de inspecteur gevaren was, nam angstaanjagende vormen aan. Zijn handen hadden zich om het schriele nekje van de wachtmeester geschroefd die nu op zijn rug op het asfalt lag. De linkerknie van Bijleveld stak venijnig in de buik van Jacobi die nog maar weinig verstaanbare geluiden liet horen. Hoe langer Bijleveld kneep, hoe minder het volume werd. Ook Jacobi's bewegingen namen in hevigheid af.
Elly wist dat zij niet langer toe kon blijven kijken. Dat Jacobi eindelijk een lesje kreeg oké, maar dit lesje was nu wel duidelijk.
'Bijl, kappen nou!' Elly liet Taco los en was in drie sprongen bij Bijleveld. 'Stop, Bijl, stop, het is genoeg geweest. Jacobi heeft het begrepen!' Ze sjorde aan Bijlevelds bovenarm die van beton leek en niet van wijken wist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten