Drie drie drie

De eerste kilometers legde Paul Sachet in een roes af. Gaandeweg leek het alsof er een mist optrok, zodat werd blootgelegd wat hij net achter zich had gelaten. Hij kon nauwelijks geloven wat er gebeurd was, het leek alsof hij uit een nachtmerrie ontwaakte en meteen in een nieuwe belandde. Ineens was daar het glasheldere beeld van die man in het grind, het bloed dat uit zijn borst stroomde, zijn witte overhemd rood kleurde en de laagste plekken zocht. De kuiltjes vulden zich, minimeertjes met bloed dat in de hete zon direct lobbig werd.

De onrust die bezit nam van zijn lichaam vertaalde zich in het steeds dieper indrukken van het gaspedaal. De weg was smal en bochtig en er naderden telkens onverwachte tegenliggers die van schrik claxonneerden als de zwarte BMW voorbijscheurde.

Toch wist Paul zonder ongelukken de hoofdweg naar Marseille te bereiken.. In de stad moest hij vanwege de verkeersdrukte en de vele verkeerslichten zijn snelheid noodgedwongen terugbrengen. Toen hij zijn woonwijk inreed, voelde hij zich opgelucht, met name omdat hij de auto in een klein steegje achter kon laten. Hij liet de sleutel in het contact en de raampjes open. Hij rende zo snel hij kon naar zijn huis. Hij wilde Claire zien en haar in zijn armen sluiten.