'Un brf, un brf,' bracht ze onverstaanbaar uit. Ik wist natuurlijk welke ontdekking ze zojuist had gedaan. Ik had de brief eigenhandig achter de kachel gepropt.
'Wat is er schatje?' speelde ik de onnozele August.
Met de tandeborstel als een pijp tussen haar lippen, een straaltje tandpastaspeeksel over haar kin, toonde ze mij haar langgezochte vondst: een verkreukeld stuk papier waarop een kinderlijk hartje getekend was.
'Kk dun, zu uk ut nut, uk zu ut tuch!' Het sop stroomde rijkelijk naar beneden. Een wit spoor zocht een weg tussen haar borsten, langs haar navel en verder naar beneden.
'Wat zeg je nou?' vroeg ik pesterig, 'doe die borstel eens uit je mond. Je bent onverstaanbaar en je staat jezelf onder te knoeien.'
Ze spuugde in de wasbak en spoelde met water. Al die tijd hield ze de brief in haar linkerhand als een relikwie die ze nooit meer los wilde laten.
'Een brief van Zus en Fred!' De gasten in de andere kamers moesten haar zeker gehoord hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten