Het feit dat Benny Nederlands had gesproken leek het ijs te breken. De vrouw opende haar deur iets wijder. Achter haar stond de man met het geweer. Die moest hij kwijt zien te raken.
'Het is hier echt schitterend, mevrouw eh...'
Ze vulde haar naam niet in. Haar wantrouwen was niet helemaal geweken.
'Is dit uw eigendom?'
'Hoe weet u dat u mij in het Nederlands kunt aanspreken?'
'Als ik wil, kan ik iedereen in het Nederlands aanspreken,' grapte Benny. 'Nee, zonder gekheid, dat had ik vernomen in het café. Toen ik vertelde dat ik Nederlands was, vertelde de eigenaar over een Nederlandse dorpsbewoner. Zodoende.'
'Hoe weten ze dat? Ik spreek nooit mensen van het dorp.'
Benny haalde zijn schouders op en deed ondertussen twee stappen dichterbij. Hij lachte zo vriendelijk mogelijk.
'Ach, in zo'n gehucht als dit weet toch iedereen alles van elkaar. U schijnt bijvoorbeeld te fietsen.'
De vrouw ontdooide. Ze glimlachte in elk geval bij die laatste opmerking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten