Behoedzaam kwam Anna naar buiten. De auto was weg, de oprijlaan was leeg. Of nee, bij het hek lag iemand op de grond. Op afstand kon ze niet zien wie het was, ze moest naar de plek des onheils toe lopen. Kon ze dat doen zonder gevaar te lopen? Of was er een beter plan? Achter de villa stond de rode mini. Ze keek in zuidelijke richting met een hand boven haar ogen tegen de felle zon. Ze kon natuurlijk het achterhek nemen. Het was daar misschien dichtgegroeid, maar met wat kunst en vliegwerk kon ze die hindernis nemen. Of ze wilde of niet, ze moest nu weg. De gevaren stapelden zich op. Als ze nu niet handelde, was het einde verhaal. Ze rende weer naar binnen om het meest noodzakelijke te halen. Haar paspoort, haar telefoon, een flesje water voor onderweg. Een tas met etenswaren, vooral fruit, ze was dol op fruit. Ze draaide rond in de woonkamer, de enorme balzaal waar zich ze zich nooit echt had thuisgevoeld. Ze was hier altijd alleen geweest. De tol die ze had moeten betalen voor de rijkdom. Francois was er geweest, vaak zelfs, en zijn vrouw, die nu ziek bleek. Ze nam nog even plaats op de bank. Het was een lekker luie bank, ze leunde achterover, ze zakte onderuit. Wat zou er gebeuren als ze gewoon hier bleef. Was het dan allemaal afgelopen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten