Met de rand van de wastafel in haar naakte buik gedrukt stond Zus Bennekom voor de ronde spiegel. Het was haar niet eerder opgevallen: er liep een barst diagonaal over het glas. Als ze haar hoofd iets naar beneden deed, werd ze twee keer weerspiegeld. Ze zag twee treurige gezichten omrand door piekerig rood haar, twee lijkwitte hoofden met vier holle ogen. Ze haalde diep adem en blies tegen de spiegel tot haar gezichten verdwenen achter het beslagen glas.
'Dat was het dan,' zei ze toen ze weer tevoorschijn kwam. Haar stem was vlak en emotieloos. Er was maar één persoon tot wie het gesprokene gericht was en die herhaalde de woorden vlak en emotieloos. 'Dat was het dan.'
Ze stak haar tong uit, ze haalde haar neus op, ze verwijderde een wimperhaartje van haar wang. In de spiegel kon ze nog net het raam zien. Ze draaide zich om en opende het raam.
'Dat was het dan,' zuchtte ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten