Verderop in België, dat wil zeggen net buiten de Voerstreek, waar de voertaal weer Nederlands is, oftewel Vlaams, vonden Elly Sprenkelbach-Meijer, Dagobert Bijleveld en Taco Stutterheim onderdak in een sjiek hotel in het groen. De kamers waren flink begrotelijk, maar dat was noch voor Elly, noch voor Dagobert een probleem.
'We hebben geld zat, het wordt tijd dat we het ook eens uitgeven,' sprak Elly gul. Nu ze voor zichzelf had bepaald dat ze verder politiewerk voor onbepaalde tijd had opgeschort - een veel aanvaardbaarder besluit dat ze zelf had genomen in tegenstelling tot de onrechtvaardige schorsing die over haar en haar partner was uitgeroepen door Turlings c.s. - leek er een loden last van haar schouders te zijn gevallen. En die ontspanning werkte besmettelijk op Dagobert. Ook hij begon met loslaten. Hij was moe, hij was het zat. Hij verlangde slechts naar bad en bed en dat graag in het gezelschap van Elly. Terwijl Taco op kamer 348 werd geparkeerd, trokken Elly en hij in kamer 347. Zodra de deur achter ze in het slot viel, vielen ze elkaar in de armen. Ze namen een bad en kropen in bed. Ze waren zo moe dat ze meteen in slaap vielen, Elly in Dagoberts krachtige armen. Pas tegen de ochtend werden beiden wakker en volgde wat veertig weken later grote gevolgen zou hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten