Nog wat dromerig zaten Elly Sprenkelbach-Meijer en Dagobert Bijleveld aan hun ontbijttaffel. Ze hielden elkaars hand vast.
'Was Taco al wakker?' vroeg Elly.
'Jij zou hem toch wekken?' Dagobert nam een slokje koffie.
'Nee, Dago, dat zou jij doen.' Elly lachte lievig. Ze kneep even in haar vrijers hand. Ook zij nam een slokje koffie. Het was een vredig momentje. Zo zou hun gezamenlijke toekomst verder gaan. Vredig en lievig. Dit was waar beiden diep in hun hart al jaren naar verlangd hadden. Het leven kon soms zo simpel en overzichtelijk zijn. Geen van tweeën taalde naar politiewerk. Hoewel daar toch hun expertise lag.
'En nu?' vroeg Elly.
'Nu niks. Laat die jongen nog lekker even slapen, hij heeft het zwaar gehad de laatste tijd.' Vanaf zijn plekje aan de tafel had Dagobert zicht op de parkeerplaats. Er reed juist een politiewagen het terrein op. Twee agenten stapten uit. Dagobert knikte naar buiten. 'Kijk.'
Elly keek om. 'Ja, ik zie het, Vlaamse collega's. Flikken Luik, denk ik.'
'Dat bedoel ik niet,' zei Dagobert. 'Ze komen voor ons.' Hij zette zijn koffie neer en liet Elly's hand los.
Ze leek te schrikken. 'Hoezo?'
'Intuïtie,' antwoordde Dagobert, 'profesionele intuïtie.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten