Toch voelde het als het inruilen van een gebruikte auto voor een nieuw model. Ik hoopte dat mijn oude exemplaar een nieuwe chauffeur zou vinden, eentje die trouw was en het ding, excusez le mot, met zorg zou besturen. De metafoor ging flink mank, want mijn ex, althans mijn aanstaande ex, liet zich niet besturen.
Dat gold ook voor Tanja. Zelden had ik zo'n wispelturige vrouw meegemaakt. Daar zat 'm voor mij waarschijnlijk de uitdaging in. Als schrijver moet het leven je blijven uitdagen anders droogt de bron waaruit je put op. Om de vergelijking met de auto toch nog even door te zetten: je kunt rondjes op bekend terrein blijven rijden, rondjes rond de kerk bij wijze van spreken, of alleen rücksichtlos over de snelweg scheuren, de echte uitdaging zit hem toch in smalle bochtige wegen, haarspeldbochten en onoverzichtelijke kruispunten en af en toe onverharde wegen om flink wat stof te doen opwaaien. Zo zag ik Tanja: de auto die mij over bijzondere wegen leidde. Stof voor de schrijver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten