Niemand van het bureau kende commissaris Turlings echt. Zijn brombeerachtige performance paste bij de rol die hij speelde van de wat oudere, wijzere, onaantastbare, cynische politiebaas van wie het ambitieniveau ondertussen was gedaald tot net boven nul. Het zou zijn tijd allemaal wel uitduren. Hij zat achter zijn bureau, deed zijn werk op kalme wijze, sprak zijn leidinggevenden naar de mond en koeioneerde zijn ondergeschikten als het hem uitkwam. Elly Sprenkelbach Meijer en Bijleveld waren net aan de beurt geweest. Die twee hadden zich steeds meer privileges toegeëigend. Het slachtofferen van dat kleffe duo had een positieve uitwerking op de rest van het team. Ineens was iedereen weer scherp en op zijn qui vive. Toch zat Turlings met een probleem, want wie ging de vermissing van Martha Janssen op zich nemen. Als hij dat nou eens zelf ging doen? Het was een overzichtelijke zaak waarbij succes verzekerd was. Hij pakte de personeelslijst erbij om een charmante assistent uit te kiezen. Hoe heette die stagiair van de politieacademie, Jaco? Nee, hij zag hem al staan, helemaal onderaan, Taco Stutterheim. Hij toetste het nummer in. Er werd meteen opgenomen. Zat uit z'n neus te vreten natuurlijk
'Ja, Taco, wil jij je ogenblikkelijk in mijn kantoor melden. Het is dringend.'
Drie tellen laten werd er op de deur van de commissaris geklopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten