Edwin Soepboer zag vanuit zijn auto hoe het hek van Autobedrijf Janssen openschoof en inspecteur Bijleveld het erf op liep. Het hek bleef open staan. Hij pakte zijn telefoon en belde Theo Bilderberg, hoofdredacteur van De Roeptoeter, de lokale krant met de ambitie om regionaal te gaan.
'Theo, Edwin hier. Luister en huiver.' Hij viel even stil om Theo's nieuwsgierigheid maximaal op te schroeven. Hij kende de journalistieke gretigheid van zijn opdrachtgever. En Theo wist dat hij nooit met lullige berichtjes kwam.
'Nou, kom op man, draal niet zo, vooruit met de geit. Is dat mens kassie wijle?'
Edwin grinnikte. 'Jij loopt wel heel hard van stapel, Theo. Als de wereld zo simpel in elkaar zat, zou ik er willen wonen. Kijk, een ding is duidelijk, het is niet pluis. Die Janssen is me te schichtig en mevrouw Janssen is nog maar net gewieberd of hij heeft het aangelegd met een roodharig mokkel. Volgens mij ken ik 'r, volgens mij werkt ze bij de bieb. Daar ga ik nog achteraan.'
'Is dat alles, Soepboer, een schichtige autohandelaar en een biebmiep met rood haar? Ik heb je wel eens beter bezig gezien.' Theo Bilderberg klonk oprecht teleurgesteld.
'En politie, Theo, Bijleveld, is as we speak bij Janssen naar binnengegaan. En ik was verre van welkom. Dus'
'Dus wat? Nu begint het pas Soepboer. Zorg dat je ook binnenkomt. Er worden daarbinnen belangrijke dingen besproken. Je moet pas bellen als er echt iets is.'
Even bleef Edwin Soepboer nog in de auto zitten. Hij keek naar zichzelf in de spiegel. Toen in het opengeslagen blootblad. Tenslotte haalde hij diep adem en stapte uit, camera met een lens van een halve meter om zijn nek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten