'Stank voor dank, Bijl, we zijn een gouden duo, al zeggen we het zelf.'
De twee inspecteurs hadden zich teruggetrokken n de bezemkast, de enige plek in het politiebureau waar ze zich konden afzonderen om af te reageren op commissaris Turlings.
'Bureau Beeklaan,' zuchtte Bijleveld, 'hoe verzint ie het. Kan ik op pad als ballenjatter van jongetjes die hun bal in de tuin van de buren schieten.' Elly Sprenkelbach Meijer knikte begripvol.
'En ik moet kostbare politietijd achter een computer doorbrengen. Overval op juwelier Tetteroo, gevalletje verzekering natuurlijk.' Ze zaten er treurig opgehokt bij, ieder op een omgekeerde emmer, de knieën troostend tegen elkaar, de geur van allesreiniger in de neuzen.
'En laten we de zaak Martha Janssen dan zomaar over aan die klungels hier?' Bijleveld keek Elly hoopvol aan. Ze wist meteen wat hij bedoelde. Ze schudde haar hoofd, glimlachte en pakte Bijlevelds handen vast.
'Er zijn nog avonden, Bijl, er zijn nog weekenden.'
'Ja,' beaamde Bijleveld schor. 'Misschien kunnen we dan ook nog iets doen met handboeien. Naderhand bedoel ik.' Ze bloosden allebei, maar konden dat in de schemering van het hok niet van elkaar zien.
'Misschien,' fluisterde Elly. Bijleveld voelde haar adem in zijn gezicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten