Zelden had Zus Bennekom zich zo goed gevoeld als nu bij het uitspreken van haar, weliswaar eenzijdige, verklaring. Fred en zij hadden een relatie en iedereen mocht het weten. Alleen was de reactie van Fred niet wat zij verwacht had. Hij stond aan de grond genageld en leek met stomheid geslagen. En dat kwam niet goed uit, want inspecteur Bijleveld stelde alweer een suggestieve vraag.
'Kom op, Janssen, ga jij mee in die onzin? Een relatie? Met haar? Maak dat de kat wijs.'
Misschien waren het die laatste smalende woorden die Fred Janssen deden ontdooien. Meer dan dat, hij vermande zich, rechtte zijn rug en liet zijn borst opzwellen. Alsof er een knop werd omgezet. Zus zag het gebeuren en voelde dat er iets moois aanstaande was. In twee, drie stappen had Fred haar bereikt en een arm om haar schouders gelegd. Een gespierde mannenarm die haar stevig tegen zijn borst trok. Zus had weinig ervaring met mannen, maar dit was een hele fijne.
'Luister, Bijleveld, jij gaat geen badinerende opmerkingen maken over mijn relatie met, eh, Zus hier.' Freds klonk krachtig.
'Wij houden van elkaar,' vulde Zus aan. 'En daar komt niemand tussen.' Ze drukte een onhandige kus in Freds hals die hij beantwoordde met zijn lippen op haar rode haar.
'Zelfs Martha Janssen niet, zeker. Wat hebben jullie in godsnaam met haar gedaan?' Bijleveld liet zich niet zomaar met een kluitje het riet in sturen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten