Stipt om acht uur drukte Taco Stutterheim op de bel van het huis van commissaris Turlings. Zijn haar was nog een beetje vochtig van de douche. Hij droeg een spiksplinternieuw overhemd van het merkTommy Hilfiger, petrol blauw. Het paste goed bij zijn ogen had zijn moeder gezegd. En zijn vader had hem op zijn schouder geklopt voor hij vertrok. 'Onze Taco gaat carrière maken, moeder,' zei hij trots. 'Binnen de kortste keren hebben we hier een hoofdcommissaris in huis, mark my words, hoofdcommissaris Stutterheim.' Zijn vader had het graag over dat soort zaken: carrière maken, een goede baan hebben, pensioen opbouwen, sparen voor later, een gezinnetje stichten, een appeltje voor de dorst reserveren. Taco mocht dan een vriendinnetje hebben, meer dan wat gescharrel was het niet. Of hij met haar kinderen wilde krijgen was nog een ver van zijn bed show. In elk geval deden ze er alles aan om dat juist te voorkomen. Zij was net 20, hij amper 21.
Het duurde even, voordat Turlings opendeed. Hij zag er merkwaardig uit vond Taco. Hij wist ook meteen hoe dat kwam. Hij had de chef nog nooit in een trui en spijkerbroek gezien. Zo'n spijkerbroek die oude mensen dragen. Met het openen van de deur stroomden ook etensgeuren naar buiten. Het rook naar bloemkool en draadjesvlees. Als Taco iets vies vond dan was het wel bloemkool met draadjesvlees. Maar hij zou zich er overheen zetten. Hij zou zich vanavond overal overheen zetten in het kader van zijn toekomst. 'Zorg dat je je netwerk opbouwt,' zeiden ze op de opleiding regelmatig. Vanavond ging hij daar werk van maken.
'Daar ben je dan.' Turlings klopte hem op dezelfde schouder als zijn vader tien minuten daarvoor had gedaan.
'Ja,' zei Taco, 'daar ben ik dan. Is Elly Sprenkelbach Meijer er ook al?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten