'Kom aan, Bart, we gaan dat geld toch goed kunnen gebruiken, zeker. Denk aan de nieuwe keuken die we willen, die boxspring, dat schilderij, allez genoeg waar we het voor kunnen inzetten. Hang toch niet zo de moraalridder uit, alsteblief. Geld is geld en het stinkt niet.' An sprak fel. Ze kende Bart inmiddels zo goed dat ze wist dat ze haar zin kon krijgen als ze zich liet gelden. Bart was de goeiigheid zelve, hij was niet voor niks gynaecoloog. Maar dat was juist zijn punt. In het ziekenhuis verdiende hij een royaal salaris. Die keuken en boxspring kon hij gewoon van zijn salaris betalen. Hij had dat geld van die Hollander helemaal niet nodig. Bovendien zat er een luchtje aan het verhaal van die man. Hij wilde geen betrokkenheid van de politie. Waarom niet?
'Dit geld heeft wel degelijk een luchtje, An. Zeg nu zelf, het is toch een merkwaardig verhaal. Hij wil dat we het adres van zijn belager achterhalen en ons daarvoor belonen met € 5000. Vind je dat normaal?'
An haalde haar schouders op. 'Normaal, normaal, wat is in hemelsnaam normaal? Die man is neergeslagen door een vrouw, ze liet 'm voor dood achter, vindt ge dat normaal?'
'Moeten we dan voor eigen rechter gaan spelen? Ik zeg je dat het niet deugt, An.'
Bart was lastiger te overtuigen dan An had ingeschat. Maar ze had nog een troef achter de hand. Ze drong zich tegen hem op en drukte een kus op zijn ongeschoren wang.
'Ik pleeg dat telefoontje met die autoverhuurder in Marseille, ik noteer naam en adres en daarna...' Ze keek Bart ondeugend lachend aan. '...daarna laten we op onze hotelkamer het bad voor twee vollopen. Goed plan?'
Bart smolt bij die gedachte en zijn principes smolten mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten