Waarom doe jij dit, François?' Anna's fluisteren was een en al verontwaardiging. Vooral omdat François bleef zwijgen. 'Waarom in godsnaam? Geef antwoord!'
Ze waren bij een eenvoudige badkamer aangekomen. Een douchekop bungelde aan een vergeelde plastic slang. De bedoeling was duidelijk, ze moest daaronder. Ze keerde zich opnieuw naar François. Het mysterie van zijn deelname aan deze criminele organisatie ontging haar volkomen.
'Als er iemand te vertrouwen is, dacht ik altijd, dan is François het wel. Je stelt me teleur, François, diep teleur.'
Voor het eerst keek François Anna schichtig aan. Zijn ogen stonden droevig, hij schudde zijn hoofd. 'Ik moet wel. Marianne is ziek. Heel ziek. De behandeling is duur. Heel duur.'
Anna huiverde. Het was een nare mededeling. Ze kende Marianne al jaren, het was een goede vrouw, ze had François zo vaak geassisteerd. Marianne ziek? Dat was vreselijk. Maar moest François zich daarom inlaten met duistere praktijken?
'Maar dan had je toch gewoon bij mij aan kunnen kloppen. Ik had jullie toch financieel kunnen ondersteunen?' Anna was gestopt met fluisteren. Dit was geen onderwerp om over te fluisteren, dit was een ernstig gesprek dat op normale toon en met voldoende volume gevoerd moest worden. 'Jij bent er altijd voor mij geweest. Het spreekt toch vanzelf dat ik er dan ook ben voor jullie?'
François keek naar de vloer van witte badkamertegels. Anna legde ontroerd een hand op zijn schouder. 'Je moet me helpen hieruit te komen, François. Dit zijn niets en niemand ontziende misdadigers.' Ze was weer gaan fluisteren. Er klonken voetstappen op de gang. Anna zocht het slot van de badkamerdeur. Tevergeefs. De deur werd opengegooid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten