Op het moment dat Anna had besloten alles dan maar te laten lopen draaide iemand een sleutel om en ging de deur piepend open.
'Daar ben je dan.' Het was dezelfde zalvende stem die haar had aangesproken toen ze op de keukenvloer van haar huis lag. Vaagweg herinnerde ze het gezicht dat bij de stem hoorde. Hij had haar Anna genoemd, maar wie de lange slanke man in de spijkerbroek was, wist ze niet. Evenmin wat hij kwam doen. 'We nemen je mee,' was alles wat hij gezegd had. Hij had plaatsgemaakt voor de vent die haar mond had afgeplakt met supertape. Die had haar uiteindelijk in en uit de auto getild en haar hier opgesloten.
'Ik hoop dat Max je niet te ruw heeft behandeld. Hij is wat onbehouwen, maar hij meent het niet verkeerd.' Hij deed het licht aan. Anna probeerde overeind te komen en deed verwoede pogingen geluid te maken.
'Je wilt iets duidelijk maken. Ik zal de tape losmaken, maar we spreken af dat je niet gaat gillen, oké? En die blinddoek kan ook weg. Hoe komt Max erbij je te blinddoeken. Hij slaat af en toe een beetje door, weet je. Kan ie ook niet altijd wat aan doen. Komt door zijn opvoeding, gedeeltelijk dan. Want ik vind het wel een beetje een dooddoener om alles terug te voeren op een slechte jeugd.'
Met een pijnlijke ruk trok hij het plakband van Anna's lippen. De urgentie en snelheid waarmee ze vervolgens wilde roepen dat ze haar plas niet meer kon ophouden veroorzaakte een hoestbui. Toen was er geen houden meer aan. Op het moment dat de man de blinddoek van haar hoofd trok, liet Anna alles lopen. In eerste instantie veroorzaakte de ontwatering ontspanning. Zelfs het warme vocht dat langs haar benen liep en haar kruis en billen verwarmde voelde aangenaam. Tegelijkertijd borrelde een herinnering van lang geleden op. Ze had in haar bed geplast. Haar zus Martha had haar uitgelachen en haar baby genoemd.
Anna keek beschaamd omlaag. Op de vloer stonden twee knokige mannenvoeten in een gele plas die langzaam groeide.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten