Die nacht was het opmerkelijk helder. De maan maakte schaduwen op straat. In het ziekenhuis van Digne-les-Bains, op zaal 1.34, was Theo Dubbelburg in diepe rust. Zijn wonden heelden langzaam. Dankzij een flinke dosis pijnstillers was zijn toestand draaglijk. De wond op zijn hoofd was oppervlakkig, de bijbehorende hersenschudding niet heel ernstig, het been had tijd nodig om te genezen, maar dat kwam goed. Aldus behandelend arts Claude Samedi, een nog jonge vent, maar kaal als een biljartbal. De verpleegsters liepen met hem weg en niet perse vanwege zijn medische kwaliteiten.
De Vlaming die 's middags op de spoedeisende hulp was binnengebracht was er beroerder aan toe. Het was voor het ambulancepersoneel nog een hele toer geweest de man van het hekwerk te tillen waarop hij zat vastgespietst. Geluk bij een ongeluk was dat de punt van het hek zijn mannelijke delen ongeschonden had gelaten. De lies had de klap opgevangen. De man had veel bloed verloren. Hij was inmiddels buiten levensgevaar. Ook bij dit geval was dr. Claude Samedi betrokken. Na de geslaagde operatie om de lieswond te dichten had hij zich ontfermt over de vriendin van het slachtoffer, An van Antwerpen. Dat wil zeggen, hij had koffie met haar gedronken in de kantine. Zij had hem bij het afscheid even tegen zich aangedrukt en met haar mond op zijn oor een bedankje gefluisterd.
Even buiten Digne-les-Bains ging Anna Zeven onder de douche. Onder het toeziend oog van de man die haar uit de auto had getild. Het was een gênant moment, maar daar was Anna nauwelijks mee bezig. Haar gedachten werden slechts beheerst door het woord ontsnappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten