Bovenop het hek gebeurde het onfortuinlijke. Wellicht was het meer te wijten aan Barts onwilligheid van het klimmen dan aan zijn onhandigheid. Ondanks zijn tegenzin had hij de bovenkant bereikt. De aanmoedigende woorden van An had hij naast zich neer willen leggen als niet betrokken uitvoerder van een vervelende opdracht. Toch kon hij niet ontkennen dat hij trots was op zijn prestatie tot zover. An en vooral hijzelf hadden niet kunnen bevroeden dat hij met zoveel souplesse en in zulke korte tijd de top zou bereiken van dit onneembaar lijkende obstakel. En het uitzicht was bijzonder; vanaf het asfalt had hij de rivier niet kunnen zien, maar nu had hij vrij zicht op de zonovergoten rechteroever. Alsof het uitzicht ertoe deed op het moment dat An en hij bezig waren met een poging tot huisvredebreuk. Het uiteindelijke doel van de missie ontging Bart finaal - An was uit op geld, maar hoe of wat wist zij waarschijnlijk zelf ook niet. Op dit moment had Barts actie nog het meeste weg van een olympische turnoefening. Aangezien hij geen atleet was en de buitentemperatuur de 30 graden had bereikt, begon het zweet overvloedig te stromen. Zijn vochtige handen verloren grip op de spijlen van het gietijzeren hek. Maar hij was al ver. Het was nu vooral een kwestie van het linkerbeen over de speerpunten slingeren. Als die klus geklaard was, restte nog slechts het inhalen van het rechterbeen en de afsprong. Het was fout de tour de force halverwege zo te bagatelliseren. Het linkerbeen lukte nog wel, maar op het wegschieten van de rechtervoet had Bart niet gerekend. Tevergeefs zochten de klamme handen naar steun. Een van de speerpunten vond als vanzelf de pijp van Barts korte broek. Dat was nog tot daaraan toe. Maar hoewel hij niet zwaar was, feitelijk een heel gemiddeld gewicht had, deed de zwaartekracht haar werk. Bart die toch heel wat gewend was op het gebied van edele delen stootte een kreet uit die zelfs An door merg en been ging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten