Op de A31 tussen Metz en Nancy reed een zwarte BMW met een Nederlandse kentekenplaat naar het zuiden. Het was rustig op de weg, het was al laat, bijna middernacht. De chauffeur zweeg, evenals zijn passagier met zijn hoofd vol geronnen bloed. Het leek of hij sliep, maar hij deed alsof. Af en toe opende hij moeizaam zijn ogen. 'Nancy 35 kilometer' las hij op een bord. Daar zouden ze stoppen. Een bed nemen in een hotel langs de snelweg. Dat had Benny beloofd. En wat je beloofde, moest je doen. Dat zal wel snor bij Benny, die was nogal rechtlijnig. Ja was ja en nee was nee. Je wist wat je aan Benny had. Alleen was hij wel wat star. Als hij eenmaal iets bedacht had, dan moest het precies zo gaan. Om gek van te worden, soms. Dan zei hij bijvoorbeeld dat ze naar Zuid-Frankrijk zouden rijden en een hotel zouden nemen in Nancy. So far so good. Maar de file bij Luxemburg had hij niet helemaal voorzien. Helemaal niet, dus. Bijna vier uur oponthoud! Alleen maar omdat hij die route via Luxemburg in zijn kop had. De suggestie voor een handige bypass om de file te vermijden werd finaal genegeerd. Maar oké, shit happens. Vervolgens lag het dan natuurlijk voor de hand dat ze al eerder op de route een hotel zouden nemen. Maar nee hoor, meneer kende een hotel langs de snelweg bij Nancy, daar had hij zijn zinnen op gezet, dus daar ging de reis naartoe. Kwamen ze na middernacht aan. Doodop.
'Je zult zien, Richard,' had Benny gezegd, 'dat hotel is de moeite waard. Ze hebben zelfs een winkel die 24 uur per dag open is. Komen we aan, kun je gewoon een tandenborstel kopen. En tandpasta. En een schone onderbroek. Of wou je morgen soms verder rijden met dezelfde onderbroek aan?' En dat alles zei hij dan met dat snerpend hoge stemmetje van 'm. Mietje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten