Er gebeurde niets voor zover Anna kon overzien. Haar mogelijkheden daartoe waren beperkt. Ze moest nodig plassen. Ondertussen lag ze op iets wat mogelijk een matras op een bed was. Het was redelijk zacht en met de vingers van haar gebonden handen op haar rug kon ze de kenmerkende stiksels en lichte bollingen van een matras voelen. Als ze bewoog, en dat lukte een beetje als ze haar blote voeten afzette tegen iets wat voelde als een beddenspijl, klonk een ligt knarsen. Het gepiep van een spiraal in het frame van een bed. Voor haar ogen was een doek geknoopt. Over haar lippen trok de supertape. Door haar tong in haar mondholte heen en weer te bewegen probeerde ze speeksel te produceren om daarmee de tape los te weken. Misschien dat ze zich van de doek voor haar ogen kon ontdoen door met haar hoofd over het matras te wrijven. De lijn die haar handen en polsen bijeen gesnoerd hield, sneed pijnlijk in haar huid. Daar kon ze echt geen beweging in krijgen. Hetzelfde gold voor haar voeten. Voordat de man haar alleen had gelaten had hij haar voeten aan elkaar gebonden. Hij had niets gezegd. Ze had alleen zijn raspende ademhaling gehoord toen hij haar uit de auto naar deze ruimte had gedragen en toen hij bezig was met haar voeten en de blinddoek. Hij had niet gereageerd op de gesmoorde geluiden die ze produceerde. Ze wilde kenbaar maken dat ze moest plassen, maar hij was gewoon weggegaan.
Van buiten drongen geen geluiden door. Af en toe klonk het zoemen van een bromvlieg. Misschien zat hij op een raam waardoor hij dacht te kunnen ontsnappen. Ook hij had beperkte vrijheid, maar hij kon tenminste bewegen, vliegen en geluid maken. Terwijl zij, sinds kort Anna Zeven genaamd, geen kant op kon. Haar plas kon ze bijna niet meer ophouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten