An kon veel verweten worden, onder andere dat ze werkte voor een foute politieke partij, dat ze belust was op geld en dat ze zich liet meeslepen in ongewisse avonturen. Aan de andere kant had ze de juiste attitude als het eropaan kwam. Bij de redding van Theo Dubbelburg die ze meer dood dan levend op de berghelling hadden aangetroffen. En nu opnieuw, nu Bart gespietst op het toegangshek van Villa Marthanna hing. Eén van de vervaarlijk scherpe punten was in zijn broekspijp verdwenen en moest daarbinnen dramatische schade hebben aangericht. De hoeveelheid bloed die langs zijn blote been omlaag stroomde was aanzienlijk. Barts gezicht zag grauw. Met de kracht die hij nog over had, probeerde hij zich omhoog te duwen. Om zich te bevrijden uit deze allerbenardste situatie, maar vooral om erger te voorkomen. Maar kon het erger? En hoe erg was het in feite? Het waren simpele primaire gedachten. Zoveel liet de allesoverheersende pijn de hersenen nog toe om te denken. Toch sluimerde ver weg, op een niet nader te duiden plek in zijn hersenpan, een gedachtetje met als thema 'nageslacht'.
Ook bij An sluimerde een soortgelijk hersenspinsel. Bij haar heette het 'voortplanting'. Kijkend naar Bart, die bloedend en willoos boven haar op het hek hing, kreeg dat begrip meteen een negatieve connotatie. Voor de tweede keer in twee dagen belde ze het alarmnummer.
'U heeft gisteren ook al gebeld,' zei de dame van de alarmcentrale.
'Ja. En? Kan ik het helpen dat zwaargewonden zich bij voorkeur op mijn pad begeven? Kom op met die ambulance. Rue des Aires 35, Artignosc-sur-Verdon. Vite!'
Bart kreunde. Toen An zijn naam noemde, reageerde hij niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten