De verkreukelde Ford Fiësta van de ramkraak op juwelier Tetteroo stond verlaten op het achterterrein van het politiebureau. De voorkant was in elkaar geschoven als een harmonica. De technische recherche had de wagen afgesloten met een geïmproviseerd slot dat Elly Sprenkelbach Meijer, routinier als ze was, met een haarspeld in een mum van tijd openkreeg. Het rook bedompt in het karretje, alsof de laatste berijders ongewassen naar hun klus waren gereden.
Elly wist niet precies waarnaar ze op zoek was. Eerst keek ze voorin. Er lag een cd van de Talking Heads in het dashboardkastje en een aangebroken pakje zakdoekjes. Ook op de achterstoelen was niets bijzonders te zien. Veel grijze haren, waarschijnlijk hondenharen. Toen opende ze de achterklep. Er lag een oude deken. Met een bobbel eronder. In het rapport dat ze zonet aan haar bureau had gelezen had gestaan wat ze aan zou treffen: drie boeken. Meer stond er niet. Geen titels, geen auteurs, geen genres, niets. Een beetje karig dus. Een onvoldoende voor de heren van de technische recherche. Die gingen niet tot het gaatje. Elly Sprenkelbach Meijer wel. Ze was adequaat, consciëntieus, doortastend, zorgvuldig en volledig. En dat wist ze van zichzelf. Daarom was ze ook zo woedend dat haar baas Turlings haar van de zaak Martha Janssen had afgehaald. Met haar capaciteiten had ze die verdwijning binnen de kortste keren opgelost. Samen met Bijleveld natuurlijk, met wie ze een gouden duo vormde. Professioneel gezien dan.
Ze trok de deken weg en zag de boeken. Drie bibliotheekboeken. Bovenop lag de roman 'Toyboy'. Elly moest zich even vastgrijpen aan de openstaande achterklep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten