Urenlang spraken Elly en Bijleveld de zaak Martha Janssen door. De grote vellen aan de muur raakten voller en voller met Bijlevelds regelmatige aantekeningen. Tot in de vroege uurtjes waren ze bezig, scherp als altijd, maar allengs en onvermijdelijk vermoeider en vermoeider. Tegen vieren overviel Bijleveld een gaapaanval die zo aanstekelijk werkte dat ook Elly voor de bijl ging.
'Bijl,' geeuwde Elly, 'we zijn nog lang niet klaar, maar we moeten even onze rust pakken.' Ze hield haar hand voor haar mond om de volgende gaap op te vangen.
Ook Bijleveld geeuwde weer. Hij knikte loom, zijn mond wijd opengesperd, zijn ogen gesloten.
'Kan ik hier ergens pitten? Ik heb geen zin meer om naar huis te gaan. Deze bank is goed.' Zonder het antwoord af te wachten liet Elly zich languit vallen op de zwartleren tweepersoonsbank. Ze draaide zich op haar zij en trok haar benen op. In die foetushouding was zij zo in slaap geweest als Bijleveld haar niet op de schouder had getikt.
'El, laat mij hier maar. Neem jij het bed. Ik leg er schone lakens op. Nog even wakker blijven.' Bijleveld was van de oude stempel, hij dacht te weten hoe het hoorde.
Onder normale omstandigheden had Elly zeker geprotesteerd. Dit soort voorstellen vond ze echt onzin. Waarom zou hij zijn bed opofferen, wat was dat voor galante, vrouwenemancipatie ondermijnende kolder? Maar nu stond ze voor ze het wist half in slaap gesukkeld leunend tegen de deurpost van Bijlevelds slaapkamer, kijkend naar hoe hij het bed verschoonde. Ook al zulke onzin, want als ze dan toch in zijn bed mocht liggen, dan had ze ook de lakens met zijn slaapluchtje willen ruiken.
'Zo,' zei Bijleveld en hij gaapte luidruchtig. Hij doofde het grote licht en knipte het nachtkastlampje aan. 'Welterusten dan maar.' Hij maakte dat hij weg kwam toen hij zag dat Elly zich zonder gêne begon uit te kleden. Maar voor hij de deur sloot, keek hij even om het hoekje. Langer dan strikt noodzakelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten