Toen Edwin Soepboer bijkwam, duurde het even eer hij zich realiseerde waarom hij languit in het struikgewas lag met zijn gezicht in de tuinaarde. Zijn hoofd voelde als een waterballon die op knappen stond. Met zijn tong liep hij langs zijn gebit. Alles zat nog vast, maar de weke smaak van bloed vulde zijn mondholte. Het viel niet mee overeind te komen met de zware camera en telelens om zijn nek. Op het moment dat hij op handen en knieën zat, klonk binnen een ijselijke kreet. Het moest die vrouw zijn. Dit kon sensationele beelden opleveren. Hij moest snel handelen, het moment suprême vastleggen. Het werd voorpaginanieuws, foto's in full color en teksten in chocoladeletters. Met moeite trok hij zich omhoog aan een struik, hield zich overeind tegen de muur en bracht zijn camera in stelling. Het ging te snel allemaal, het duizelde hem, al wat hij zag was wazigheid. Hij hoorde rennende voeten, autoportieren dichtslaan, gierende banden. Daar ging zijn hoogtepunt. Opnieuw ging hij languit. Het fototoestel kletterde op de stenen. Zijn laatste gedachte voor hij het bewustzijn weer verloor, was: dat ding is toch wel verzekerd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten