Sigaretten halen 48

Gealarmeerd door het geluid van de opengaande voordeur van het pand ontworstelden Fred Janssen en Zus Bennekom zich zo goed en zo kwaad als het ging aan hun innige verstrengeling. Nog voor zij hun kleding hadden kunnen fatsoeneren werd de deur van het kantoor opengesmeten. Een gedrongen man met een kaal hoofd stapte binnen, direct gevolgd door een lange magere man in een gitzwart pak en dito haar. Zus had niet veel ervaring met mannen, maar het was duidelijk dat dit twee engerds waren. Discreet afgewend knoopte ze haar bloesje dicht. Dit had zij weer. Had ze eindelijk een man gevonden met wie de daad aanstaande was, vielen er gure kerels binnen. Ook Fred leek onder de indruk van die lui. Hij was wit weggetrokken en haalde zenuwachtig een hand door zijn haar. 'Benny,' hoorde ze hem mompelen.

'Benny, ja.' Het was degene in het zwarte kostuum die sprak. Hij had een verrassend hoge stem. Hij had zich op nog geen halve meter voor Fred opgesteld. Op zijn pokdalige gezicht lag een valse grijns.

'Ik dacht, laat ik 's gaan kijken bij Autobedrijf Janssen. Dat is een fatsoenlijke firma, nietwaar. Je verwacht niet dat de directeur op klaarlichte dag ligt te rollebollen met zijn secretaresse. Alsof hij niks beters heeft te doen.'

De kleine kleerkast die bij het raam was blijven staan grinnikte geluidloos. Zijn priemende varkensoogjes waren onafgebroken op Zus gericht. Ze greep Freds hand. De sfeer was dreigend. Er hing iets naars in de lucht. Wat moest dat tuig van Fred?

'Maar je snapt wel, beste Freddy, dat we niet naar Autobedrijf Janssen zijn afgereisd om toe te kijken hoe jij en meisje roodhaar de horlepiep dansen in je kantoortje. Dan kijken we de foto's wel van die paparazzo die kassie wijle in de rododendrons ligt.' Hij haalde luidruchtig zijn neus op en slikte.

'Ik neem aan dat je snapt waarom we hier zijn.' Zijn stem was nog een octaaf geklommen. Zijn compagnon had iets uit zijn zak opgediept. Het was een stiletto die soepel openklapte.