Het op de kop af zes weken durende feuilleton 'Sigaretten halen' vergt veel. Van lezer en schrijver. Maar er zijn grotere prestaties geleverd in het bestaan van de mensheid. Denk aan de Chinese muur, die zelfs te zien is vanuit de ruimte. Denk aan de uitvinding van de peniciline. Denk aan de Sagrada Familia waaraan oneindig lang gebouwd wordt. Denk ook aan de prestaties van het Nederlands elftal op het WK van 2014. Stuk voor stuk sterke staaltjes die niemand voor mogelijk had gehouden. Daarbij valt het lezen en schrijven van een vervolgverhaal, ook al bestaat het dan uit 365 delen, in het niet. Natuurlijk gaat het niet om de kwantiteit. Jammer genoeg zijn hele volksstammen voornamelijk gefocust op hoeveelheid, dikte, lengte, kracht, snelheid, grootte, hoge scores.
De crux zit 'm natuurlijk in de kwaliteit. 'Sigaretten halen' krijgt weliswaar de lengte van precies 365 dagen, maar dat is niet meer dan een overzichtelijk format dat ook uit 12 of 52 delen had kunnen bestaan. Een slecht geschreven verhaal dat 365 afleveringen duurt, is te veel van het goede. Dat kan een schrijver zijn lezers niet aandoen. Dat trekken die lezers niet. Die kunnen tot op zekere hoogte welwillend zijn, ergens houdt het op.
Gelukkig kent 'Sigaretten halen' voldoende personages om je als lezer mee te identificeren of tegen af te zetten. Elk deel heeft een cliffhanger, de ene keer beter geslaagd dan de andere, maar altijd met voldoende spanning, open eindjes of uitdaging om de volgende dag verder te willen lezen. Lastig, maar ook boeiend zijn de verwarrende verwikkelingen en de onvoorziene wendingen die je op het verkeerde been zetten. Er gaan er nog talloze volgen. Maak je borst maar nat, lezer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten