Tussen Bijleveld en Elly Sprenkelbach Meijer waren aardig wat overeenkomsten. Beiden woonden in een nieuwbouwappartement. Bijleveld aan de zuidkant van het dorp, Elly in het centrum. Beiden waren de jongste uit een gezin met twee kinderen. Elly had een oudere broer, Bijleveld een oudere zus. Zowel Bijleveld als Elly waren in de tweede helft van de dertig, hadden geen partner en geen kinderen. Allebei werkten ze systematisch, zorgvuldig en betrouwbaar en waren ze behoorlijk ambitieus. Niet dat ze zozeer uit waren op hogere functies binnen de politiewereld, meer dat ze van elke zaak een succes wilden maken. Ze beten zich vast, lieten niet meer los en losten, statisch gezien, vaker dan collega's misdrijven op. Overigens waren er natuurlijk ook verschillen tussen de hechte politiepartners. Zo was Bijleveld gek op vis, terwijl Elly daar van gruwde. Zij neigde meer naar vegetarisch en dat vond Bijleveld weer onzin. Elly stemde Groen Links, Bijleveld D66. Hij hield van politieseries op tv, zij van romantische speelfilms. En Bijleveld was natuurlijk een man en Elly niet. Dit had overigens nooit geleid tot een relatie die verder ging dan vriendschap, hoewel beiden hetero waren. Terwijl Bijleveld Elly toch een aantrekkelijke vrouw vond. En die aantrekkelijkheid was wederzijds.
Die avond kwamen ze bij elkaar in Bijlevelds huis. In zijn woonkamer had hij vier vellen papier A2-formaat aan de muur gehangen bedoeld om de zaak Martha Janssen overzichtelijk in kaart te brengen. Op de linker had hij met een dikke stift in hoofdletters de naam van de vermiste geschreven en daaronder had hij een portret van haar geplakt. Martha keek er een beetje nors op, alsof ze niet op een foto wilde die zou worden opgehangen bij een wildvreemde.
Elly keek naar Bijleveld die nog even het plakband aandrukte van een van de bladen die was losgekomen. Hij droeg een zwart overhemd op een spijkerbroek. Het stond hem goed. Bijleveld, dacht ze. Wat raar eigenlijk dat ze zijn voornaam niet kende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten