Edwin Soepboer, de zelfbenoemde sterverslaggever van De Roeptoeter, lokaal sufferdje met regionale ambities, had inspecteur Bijleveld zien vertrekken. Hij had zich verdekt opgesteld in een bosje vanwaar hij ook zicht hield op de ruimte waar Fred Janssen en Zus Bennekom in omhelzing achterbleven. Dat leverde interessante plaatjes op. De halve meter telelens registreerde de handtastelijkheden bij Autobedrijf Janssen tot in detail. De journalist wist meteen dat niet elk plaatje geschikt zou zijn voor de behoudende Roeptoeter, maar voor ergens op een compromisloze website waren ze mateloos bruikbaar. Waarismarthajanssen.com of zoiets. Deze beelden spraken voor zich. Die twee daarbinnen hadden zich moeten ontdoen van die Martha, zodat ze ongestoord hun gang konden gaan. Was het niet zo dat meer dan 50% van alle misdaden een crime passionel betrof? Hij zag de krantenkop van zijn artikel al voor zich: "Martha Janssen slachtoffer van crime passionel?". Of misschien zonder vraagteken, want hij was toch zeker heel zeker van zijn zaak? Dat voelde hij aan zijn water. En 'speaking of which' zocht hij een boom op om tevreden tegenaan te plassen. Ondanks dat de bezigheid al zijn concentratie vergde, hoorde hij achter zich een takje kraken. Terwijl hij halfslachtig achterom probeerde te kijken trof iets hards hem vol tegen de zijkant van het hoofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten