woensdag 25 maart 2015

SH 304 - intermezzo

Ik denk niet dat we op de voorkant literaire thriller moeten zetten.' Tanja Tangerine en ik waren neergestreken in een chique eettentje in het centrum. Zolang ze nog geen wijn had gedronken lukte het haar aardig het gesprek zakelijk houden. 'Het heeft meer weg van een liefdesverhaal.' Ze dronk haar eerste slokken rode wijn.
'Literair liefdesverhaal dan?' opperde ik, 'dat zie je zelden op covers prijken.'
'Ja, misschien, kweenie of dat literair erbij moet. Dat staat zo elitair, weet je, dat schrikt tegenwoordig alleen maar af. Liefdesverhaal zou al voldoende zijn. Zowel voor het highbrow- als het lowbrow-publiek.'
'Kunnen we het dan niet laten bij verhaal. Liefdesverhaal dekt de lading niet helemaal.'
'Verhaal? Dat is wel heel minimaal. Wat zegt dat nou, verhaal. In elk boek zit een verhaal. Dan kun je net zo goed boek op de voorkant zetten. Gezien de ontlezing misschien zo gek nog niet.' Ze leegde haar eerste glas. En vulde een tweede. We moesten straks met een taxi terug. Van wandelen zou niets meer komen.
'En roman? Of is dat te ouderwets? Sigaretten Halen. Roman.'
Ze schudde haar hoofd, haar blonde haar bewoog mee en de gouden oorringen van zigeunerachtige proporties ook. Ze was leuk, maar iedere keer dat ik naar haar keek, moest ik ook denken aan mijn vrouw die in haar eentje thuis zat en gekweld werd door de gedachte dat ik een ander had. Wat natuurlijk tot op zekere hoogte zo was. Want of ik Tanja had of dat ik haar slechts af en toe mocht lenen was me niet helemaal duidelijk. Ik nam direct de proef op de som en pakte haar hand. Ze trok hem niet terug. Sterker nog, ze greep gewoon terug, haar dunne vingers om mijn lompe pols.
'Roman. Wat zegt dat woord nou. Novelle, nog zo'n woord. Nee, weet je wat helpt? We moeten waargebeurd op de kaft zetten. Dat verkoopt als een tierelier.' Ze dronk van haar wijn alsof er aanmaaklimonade in zat.
'Rustig aan, Tan, het eten moet nog komen. Straks ben je al teut, voordat...'
Nu trok ze haar hand wel terug. Ik had haar waarschijnlijk te betuttelend aangesproken.
'Waargebeurd,' zei ze, 'dat loopt als een tiet.' Om haar woorden kracht bij te zetten liet ze haar handen ook haar welgevormde voorgevel glijden.


Geen opmerkingen: