Sigaretten halen 293 - intermezzo

Goed, Tanja Tangerine en ik ontmoetten elkaar nog diverse keren in het NH-hotel in Spuistraat. Ik ontkwam er niet aan. Ik had mijzelf aardig in de nesten gewerkt en waar ik absoluut geen zin in had was bonje met mijn echtgenote. Dan maar noodgedwongen de koffer in met mijn uitgever. Want zo zat het dus: ik moest het met Tanja doen om bonje met mijn vrouw te voorkomen. Ik kan je vertellen dat ik me zelden schizofrener heb gevoeld. En ik kon mijn tijd wel beter besteden. Die blog schoot aardig op nu, over een maand of twee moest het gedaan zijn. Het werd tijd voor een legendarische plot. De groep volgers rees ondertussen de pan uit. Het aantal positieve reacties was duizelingwekkend en ook de grote kranten hadden er lucht van gekregen. Vorige week stond de Volkskrant mij in de lobby van het hotel op te wachten - de redactie was getipt door de receptionist - en een dag later iemand van het Parool. Het NRC belde mij voor een dagelijkse column op de voorpagina, maar dat heb ik wijselijk van de hand gewezen. Stel je voor dat ik gebonden zou zijn aan het leveren van twee stukken per dag. Ik zou helemaal krankjorum worden. Door mijn tijdrovende omgang met Tanja liep ik al een aflevering van mijn blog achter en dat betekende dus dat ik ergens de tijd en energie vandaan moest halen om twee blogs op één dag te produceren. En toen kwam ook nog het boekenbal waar ik te lang ben gebleven en te veel heb gedronken, zodat ik weer een hoop tijd verspilde met slaap inhalen en roes uitslapen. De telefoontjes met mijn vrouw werden ook steeds ingewikkelder. Ten eerste, omdat zij steeds belde als ook Tanja in de buurt was en ten tweede, omdat mijn vrouw precies wilde weten wat ik aan het uitvreten was in Amsterdam. En ze wilde maar niet geloven dat ik daar was om te schrijven. Dat had ik in haar plaats ook niet gedaan. Je praat met je partner en op de achtergrond hoor je steeds bedenkelijke kirrende geluiden. Want als er iets was wat mijn uitgever goed kon dan was dat het wel: kirren.