Met ongekende lenigheid was Paul Sachet terug in de boom geklommen. Als een sniper, geweer in de aanslag, de loop rustend op een dwarse tak, wachtte hij op wat komen zou. Zijn hart bonkte in zijn keel, de snelheid van zijn ademhaling lag vele malen hoger dan normaal. Hij hoorde de naderende auto terugschakelen naar een lagere versnelling. Hij moest aan de steile helling begonnen zijn, het stuk van de weg dat uiteindelijk met een scherpe bocht tot bij de uitrit van het hek zou leiden. De banden knarsten op de weg die bezaaid lag met steenslag. Opeens was hij daar, dreigend zwart, het Audi-logo pontificaal boven de bumper. De voorruit schitterde in de zon. Paul kon onmogelijk zien wie er achter het stuur zat. Zelfs niet of de plek naast de bestuurder bezet was. Wat hij wel direct zag, was het kenteken. Dat was niet Frans. Waar had hij eerder zo'n wit bordje gezien met rode cijfers? Luxemburg? Nee, België. Daar kwam een Belg. Althans een Belgische wagen. Het was non-informatie waar hij op dat moment niets aan had. De grote vraag op dit moment was of hij moest gaan schieten. En zo ja, wanneer dan exact en waar moest hij op richten. Hij kon waarlijk op de voorruit mikken. Dan zouden er gewonden of misschien wel doden vallen en dat wilde hij niet op zijn geweten hebben. En buiten dat, hij zou er de gevangenis voor indraaien. En kon hij zijn bloedjes van kinderen niet meer zien. En zijn vrouw. En zijn ouders. Maar wat nu als er vanuit de auto op hem zou worden geschoten? Als hij zijn opdrachtgeefster moest geloven had hij hier te maken met criminelen van het zwaarste soort.
De auto stopte pal voor het hek. Aan de bestuurderskant stapte een dame uit in een zomerjurkje. Niet bepaald een crimineel. Hoewel uiterlijkheden niet alles zeiden. Meer op zijn hoede was Paul voor de kale lange man die uitstapte aan de andere kant. Hoewel ook hij weinig misdadigs uitstraalde. Hij droeg een zwarte polo en een korte witte broek. Hij keek direct omhoog en stak zijn hand op naar Paul en maakte de vrouw attent op Pauls aanwezigheid. Wat kon Paul anders dan ontspannen, zijn geweer laten zakken en terugzwaaien?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten