De ondergaande zon hadden Benny en Jeanne gemist. Zij had tot laat achter de bar gestaan en Benny had geduldig op haar gewacht op het hotelterras. Ze had beloofd na haar werk nog even een glaasje met hem te drinken. Dat klonk hoopvol, maar Benny wist dat hij zich niets in zijn hoofd moest halen. Hij wachtte dan wel de hele avond op haar, maar dat zij al die jaren op hem had gewacht leek onwaarschijnlijk. Bovendien, waren ze indertijd niet boos uit elkaar gegaan? Of op zijn minst teleurgesteld?
Af en toe probeerde hij een glimp op te vangen van haar kostelijke verschijning achter de bar. Geen moment had ze in zijn richting gekeken. Alsof ze hem alweer vergeten was. Ach, ze moest zich natuurlijk concentreren op het werk, het was razend druk en waar veel gedronken werd, had de barvrouw het druk. Hijzelf bestelde ook af en toe een drankje. Tegen middernacht, toen hij toch al een cognacje of zes achter de kiezen had en hij zich realiseerde dat hij nu moest stoppen met drinken om te voorkomen dat hij Jeanne straks aangeschoten onder ogen zou komen, bracht de ober hem een cocktail. Een stroperige paarse vloeistof in een trechtervormig glas met groene voet, opgetuigd met een parasolletje, vruchtjes op een prikkertje en een schijfje limoen. Toen hij de ober vragend aankeek, knikte de man naar de bar. 'Jeanne,' zei hij kortweg.
Benny hief het glas in de richting van de bar waar Jeanne met de rug naar hem toe stond. Het belette hem niet 'proost' te roepen. Hij sloeg het drankje in één teug naar binnen en verslikte zich in de vruchtjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten