Sigaretten halen 197

IUiteindelijk wachtten Dagobert en Elly meer dan een uur tevergeefs in de kantine van de hockeyclub. De lucht van verschraald bier en frituurvet had hen na tien minuten doen besluiten een portie bitterballen met een biertje te bestellen. Of dat wel kon in diensttijd, had Dagobert gegrapt, maar Elly had niet gelachen. Uiterst serieus keek ze naar buiten, naar de fietsenstalling, waar Taco Stutterheim elk ogenblik zijn fiets kon neerzetten. Maar na twintig minuten was hij er nog niet. De bitterballen en het bier waren al op. Vertwijfeld had Dagobert zijn glas naar Elly omhooggehouden. Wilde zij er misschien nog een? De barman die meekeek had het geheven glas opgevat als een nieuwe bestelling. Met misprijzen bekeek Elly de volle glazen. 

'Heb jij die besteld? Ik hoef niet meer.' Haar toon was ronduit onaardig. Opeens voltrok zich aan Dagoberts oog het minivisioen van hem en Elly in een verre toekomst. Twee verzuurde bejaarden die alleen nog maar knorrig op elkaar konden reageren. Hij nam snel een slok om dat beeld in bier te verdrinken. Hij wist, voornamelijk van horen zeggen, dat relaties zich zo konden ontwikkelen. Natuurlijk waren er stellen bij wie zich de liefde ontplooide tot in het oneindige, maar vaak waren die volgehouden huwelijken toch kille eindspurts tot de dood erop zou volgen. Terwijl hij zijn tweede glas in een keer leegde, zag hij opeens de keerzijde van de medaille van zijn toenadering tot Elly.

'Sorry.' Elly had zijn hand gepakt. 'Dat was niet zo bedoeld.' Ze boog zich over de tafel en gaf Dagobert een kus. 'Straks,' zei ze, 'vanavond, dan hebben we tijd voor elkaar.'

Hand in hand zaten ze vervolgens te wachten. De glazen waren leeg en bleven dat. Taco kwam niet opdagen.

'Oké,' zei Elly, 'dan zit er maar een ding op. We gaan bij Turlings langs.'